خیار شرط: در عقد بیع ممکن است شرط شود که در مدت معین برای بایع یا مشتری یا هر دو یا شخص خارجی اختیار فسخ معامله باشد.  (ماده 399 قانون مدنی)

1. در صورت وجود قوۀ قاهره که مانع استفاده از حق خیار شود، این مهلت تا رفع مانع ادامه پیدا می کند
2. شخصی خارجی که خیار فسخ پیدا می کند معتمد و داور دو طرف است نه نمایندهٔ آنان 
۳. خیار شرط ناظر به مواردی است که اعمال آن منوط به تخلف از انجام دادن تعهد نباشند. 
۴. در عقد نکاح و وقف و ضمان خیار شرط راه ندارد. 
۵ . در معامله با حق استرداد تملیک ناقص و ناپایدار است و مفهومی شبیه رهن دارد و در صورتی که فروشنده نخواهد هیچگاه به تملیک قطعی تبدیل نمی شود .
 6. دو طرف می توانند شرط کنند که قرارداد پس از مدتی پایان پذیرد یا در اثر رویداد ویژه ای منحل شود.

مدت خیار: اگر ابتدای مدت خیار ذکر نشده باشد، ابتداء آن از تاریخ عقد محسوب است و الا تابع قرارداد متعاملین است. (ماده 400 قانون مدنی)

1. مدت مجهولی که احتمال بیش و کم در آن برود در حکم نبودن مدت است و همچنین است ابتدای مدت .

لزوم تعیین مدت : اگر برای خیار شرط مدت معین نشده باشد هم شرط خیار و هم بیع باطل است. (ماده 401 قانون مدنی)

1. معین نشدن آغاز مهلت آن را مجهول نمی‌کند و مدت از تاریخ عقد شروع می‌شود.
2. تعیین ساعت آغاز و پایان مهلت ضرورى نيست.
 ۳. مدت خیار ممکن است به طور ضمنی معین شود و از اوضاع و احوال برآید.
4. دربارهٔ نفوذ شرط خیار دایمی اختلاف است ونادرستی آن ترجیح دارد.
۵ . دربارهٔ توصیف شرط خیار در صورتی که تخلف از تعهدی رخ دهد. اختلاف است و توصیف آن به خیار تخلف از شرط ترجیح دارد و لزومی ندارد که مدت آن معین باشد.